Tag: holenderska

Ciekawy, choć za krótki i zdecydowanie niewyczerpujący tematu reportaż o ciemniejszej stronie akcji humanitarnych. Polman, holenderska dziennikarka, jeździła po ogarniętym wojną i zniszczonym katastrofami naturalnymi świecie i przyglądała się pracy organizacji charytatywnych, rozmawiała z miejscowymi lekarzami i politykami, analizowała, jak zagraniczne media przedstawiają kryzysy humanitarne. A media i organizatorzy akcji humanitarnych prześcigają się w strasznych obrazach i najczarniejszych opisach – im gorsza tragedia, tym więcej ludzi poruszy. Za tym poruszeniem zaś będzie spływał strumień dolarów i euro. Pieniędzy, które będą wspierać nie tylko ofiary kryzysu, ale często też brutalne władze, miejscowe bojówki wojskowe, a część się po prostu rozpłynie w powietrzu…
Ku mojemu zaskoczeniu – niewiele mnie w tej książce zdziwiło. Nie spodziewałam się niczego innego, bo o tym, że pomoc humanitarna jest często nieefektywna mówi się w mediach od dawna. Polman wyciągnęła jednak na światło dzienne i opisała dokładniej niektóre akcje, które trudno nazwać inaczej niż porażką – jak chociażby fakt, że po ludobójstwie w Rwandzie społeczność międzynarodowa dużo bardziej wspierała wygnanych morderców Hutu niż ocalałych Tutsi. Nowością było też dla mnie istnienie tzw. MONGO, czyli My own NGO – autorka przedstawiła choćby przykład Amerykanów, którzy sami zbierali środki pomocowe, jechali do kraju ogarniętego kryzysem z jednorazową, nieprzemyślaną pomocą i wracali do siebie, dumni ze swojej działalności. A taką działalnością było np. wykonanie iluś operacji na miejscowej ludności, ale bez jakiejkolwiek dalszej pomocy, bez jakiegokolwiek zainteresowania pacjentem…
W Karawanie kryzysu brakowało mi konkretnego wstępu i zakończenia, które zebrałyby w całość liczne opowieści autorki. Reportaż pozostawia w czytelniku wrażenie, że przy akcjach humanitarnych marnuje się sporo pieniędzy, ale nikomu to nie przeszkadza, bo część tych pieniędzy wydana jest na słuszne cele. Nieważne, że wiele środków pomocowych jest rozkradana i dzięki nim wojna na danym terenie może toczyć się dalej w najlepsze. W końcu organizacje są neutralne… Nie chcę mówić, że reportaż zniechęca do udzielania pomocy, bo pomagać powinno się zawsze w miarę możliwości, ale jednak trudno nie myśleć, na co tak naprawdę przeznaczone będą nasze pieniądze…

Przeczytane: 26.02.2022
Ocena: 6/10

Seria Amerykańska Wydawnictwa Czarnego znów niesamowicie wciąga, choć tytuł książki Polman nie do końca oddaje jej treść. Tytułowym laleczkom skazańców, jak same nazywają siebie kobiety zakochane w więźniach z cel śmierci, autorka poświęciła zaledwie kilka pierwszych rozdziałów. Trochę szkoda, bo była to zdecydowanie najciekawsza część lektury. Potem jednak Polman płynnie przeszła do matek, żon i dzieci skazańców (mam tu na myśli małżeństwa zawarte, zanim mężczyzna trafił do więzienia, bo laleczki – nawet jeśli też poślubiają skazańców – poznają ich już jako więźniów), sporo uwagi poświęca również samej karze śmierci w USA. Wszystkie poruszane w książce tematy są niezwykle ciekawe z punktu widzenia czytelnika, dla którego kara śmierci to coś abstrakcyjnego, dlatego nie przeszkadzało mi za bardzo to, że tytuł nie odzwierciedla w pełni treści lektury.
Polman podróżowała ze swej ojczystej Holandii do Stanów, skupiając się głównie na Teksasie, gdzie wyroki śmierci wciąż wykonuje się regularnie, a społeczeństwo je popiera. Analizowała, jak zmieniało się wykonanie wyroków na przestrzeni lat, rozmawiała z przedstawicielami organizacji humanitarnych sprzeciwiających się zabijaniu więźniów, udowadniała słabość systemu prawnego, gdzie wyrok zależy głównie od majątku skazanego. No i oczywiście rozmawiała z kobietami, najczęściej Europejkami, które od organizacji humanitarnych dostały adresy więźniów skazanych na śmierć, zaczęły z nimi korespondować i niespodziewanie ich życie zaczęło się kręcić wokół skazańców. Kontaktowały się z adwokatami, zbierały środki na kolejne apelacje, niektóre nawet porzucały dotychczasowych partnerów, by związać się z mężczyznami, których mogły widywać tylko sporadycznie przez szybę w sali odwiedzin. Dlaczego się decydowały na coś tak szalonego?
Laleczki skazańców to bardzo dobrze napisany i wciągający reportaż o karze śmierci i skazanych na nią więźniach w Ameryce. Kobiety są tylko jego częścią, więc jeśli ktoś spodziewa się książki tylko na ten temat, może poczuć się rozczarowany. Myślę jednak, że to naprawdę dobra lektura wprowadzająca do problemu kary śmierci w Stanach – wprowadzająca, bo Polman zdecydowanie nie wyczerpała tematu.

Przeczytane: 19.10.2021
Ocena: 7/10