Strona po stronie

Wracam do serii Igrzysk śmierci Collins i niezmiennie dobrze mi się te książki czyta. Choć akurat Wschód słońca w dniu dożynek nie wciągnął mnie od samego początku – wręcz przeciwnie, pierwsze rozdziały wydawały mi się dość wtórne w stosunku do wcześniejszych książek. Znów ten sam dystrykt 12, znów dzieciaki przygotowujące się do dożynek i jakieś nietypowe wydarzenie podczas uroczystości, znów przejazd do Kapitolu i przygotowania do igrzysk… Dopiero jak Collins skupiła się na tworzeniu sojuszy między dystryktami, zaczęłam się bardziej wciągać w lekturę i w jakieś – w końcu – nowe wydarzenia 😉 .
Pierwotną trylogię igrzyskową czytałam kilka, jeśli nie kilkanaście lat temu i już naprawdę sporo szczegółów uleciało mi z pamięci. Myślę, że warto mieć wydarzenia i postaci z poprzednich książek bardziej w głowie, bo we Wschodzie słońca… przewija się sporo postaci, znanych już z wcześniejszych tomów. Autorka serwuje fanom serii smaczki w formie historii o pierwszych występach na igrzyskach bohaterów, którzy po latach po raz drugi trafią na arenę u boku Katniss. A ja kompletnie nie pamiętałam już tamtych postaci i dopiero, gdy w internecie przeczytałam podsumowanie tamtych powieści, ze zdumieniem odkryłam, ile jest powiązań między nową a starymi książkami 🙂 .
Wschód słońca w dniu dożynek to dobrze napisane i wciągające fantasy, może nie na najwyższym poziomie, ale jeśli polubiło się tę serię i wciągnęło w świat Panem, to warto sięgać po kolejne tomy – każdy z dotychczasowych utrzymywał dla mnie co najmniej przyzwoity poziom. Mam jednak nadzieję, że jeśli Collins zdecyduje się jeszcze na kolejne powieści z serii, to postawi na bohaterów z innego dystryktu niż 12, bo tak szczerze powiedziawszy… ile można? 😉

Przeczytane: 30.08.2025
Ocena: 7/10

Wiatr i prawda to kolejna książka z Archiwum Burzowego Światła potwierdzająca moją teorię, że Sanderson pierwszą połowę rozwleka, by w drugiej pognać z akcją w takim tempie, że nie chce się odkładać książki na półkę. A że w polskim wydaniu rozbito Wiatr i prawdę na dwa tomy, nie zaskakuje, że tom drugi bije pierwszy na głowę, całość składa się zaś na bardzo dobrą powieść fantasy, choć zdecydowanie nie najlepszą z całego cyklu. Tą książką Sanderson zamknął pierwszy łuk narracyjny serii, w planach jest kolejne pięć tomów, na które przyjdzie teraz czekać kilka lat… Tak się nie robi! Bo autor tak namieszał w swoim uniwersum, tyle wydarzeń postawił pod znakiem zapytania na koniec, że kompletnie nie mam poczucia zakończenia jakiejś części cyklu. Większość wątków pozostała otwarta, proszę o kontynuację! 😉
Uwielbiam Archiwum Burzowego Światła, przywiązałam się do bohaterów, więc pewnie nie potrafię już być do końca obiektywna w ocenianiu tych książek. Na pewno druga część Wiatru i prawdy ma te same wady, co i pierwsza – w końcu w oryginale to jedna książka. Zatem najbardziej irytowało mnie przeskakiwanie z wątku na wątek – szczególnie na koniec było to już nagminne. Sanderson wybrał taką metodę budowania napięcia, ale mając tylu bohaterów i tyle wątków, wolałabym jednak poświęcić każdemu więcej niż kilka stron naraz, a nie skakać w kółko: Adolin, Dalinar, Kaladin, Shallan, Rlain i Renarin, znów Adolin, znów Shallan, tu fragment dialogu, tu kawałek walki, tam rozważanie decyzji, która zostanie podjęta dopiero po kilku kolejnych przeskokach między bohaterami… Oj, za dużo tego. Ale i tak napięcie było na tyle duże, że ostatnie 100+ stron przeczytałam bez przerwy, zarywając noc, bo nie dało się iść spać w takim momencie 😉 . Miałam też wrażenie, że w drugiej części było mniej rozwleczonych fragmentów, a filozoficzne wątki plus akcja Kaladin-terapeuta, które mnie wcześniej męczyły, też zostały ograniczone do znośnego minimum. Wiatr i prawda to fajne zakończenie świetnego cyklu, a raczej jego pierwszej części – i liczę, że kolejny pięcioksiąg wciągnie mnie równie mocno 🙂

Przeczytane: 4.08.2025
Ocena: 8/10