Strona po stronie

Chiny w krótkim czasie urosły do poziomu światowej potęgi, rzucającej wyzwania największym mocarstwom. Z zainteresowaniem czytam o tym kraju, więc książkę Czubkowskiej o chińskiej kolonizacji Europy miałam na liście już od dłuższego czasu, zwłaszcza że autorka skupia się właśnie na Europie Środkowo-Wschodniej. Podtytuł jest jednak nieco na wyrost, bo na pewno nie jest to ani pierwsze ani śledztwo – Czubkowska bardziej rozmawia z ludźmi prowadzącymi takie śledztwa w różnych krajach, niż sama prowadzi własne. Chińczycy trzymają nas mocno to zbiór opowieści o tym, jak za pośrednictwem współpracy między uczelniami, wykupywania biznesów i udzielania pożyczek Chiny rosną w siłę w naszym regionie, uzależniają od siebie polityków oraz przedsiębiorców. Sporo tu ciekawostek i ważnych informacji dających do myślenia, bo o ile afery polskie czy międzynarodowe – jak z Huawei – obijały mi się o uszy, to niewiele wiedziałam o relacjach Chin z Serbią czy Litwą. Oczywiście świat się zmienia w takim tempie, że wydana w 2022 roku książka w niektórych kwestiach mogła się już zdezaktualizować, w polityce i biznesie trzy lata to bardzo dużo. Sam trend się jednak nie zmienia, a władze Państwa Środka osiągnęły już mistrzostwo w prowadzonej przez siebie grze, no i świetnie uczą się na popełnianych błędach.
Chińczycy trzymają nas mocno to dobra książka – czasem mi nieco zgrzytał styl autorki, czasem dobrze byłoby rozwinąć bardziej niektóre tematy, nie ma się więc co spodziewać, że lektura wyczerpie tematykę. Jednak patrząc na całość, dużo się dowiedziałam i wiele zagadnień chcę jeszcze zgłębiać na własną rękę, a czy nie o to chodzi w literaturze faktu? 🙂

Przeczytane: 28.03.2025
Ocena: 6/10

Kocham Włochy całym sercem, często po nich podróżuję i całkiem sporo o nich już przeczytałam, a jednak Mazziniemu udało się przedstawić mi ten kraj z tak odmiennej perspektywy, że jego Włochy prawdziwe czytało mi się bardzo dobrze. Choć wcale nie spodziewałam się tego od początku, bo autor zaczął od wizyt u swojej włoskiej rodziny w czasach dzieciństwa, a potem prowadził narrację w oparciu o kolejne podróże do Włoch. Ja nie jestem fanką reportaży, w których postać autora jest nadmiernie widoczna, ale Mazziniemu udało się tak to wszystko połączyć w całość, że nie tylko jego osobiste wątki mi nie przeszkadzały – wręcz przeciwnie, bardzo ciekawie wprowadzały do kolejnych zagadnień. Bo autor, podróżując po Włoszech, przede wszystkim rozmawia z ludźmi. W efekcie dostaliśmy reportaż, w którym różne problemy kraju zostały omówione nie tylko w oparciu o statystyki, media i literaturę tematyczną, ale przede wszystkim też o wypowiedzi Włochów: od kelnerów i pracowników hoteli, przez dziennikarzy czy aktywistów, aż po pracowników uniwersytetu. A to jest coś, co w literaturze faktu uwielbiam: dopuszczanie do głosu bohaterów, którzy na dany temat mają do powiedzenia często dużo więcej, niż można znaleźć w zwykłych książkach historycznych.
Nie to jednak, że Włochy prawdziwe to książka historyczna, choć historia powojenna się tu często przeplata, w końcu ma ona spory wpływ na obecne życie Włochów. Mazzini wybrał kilka regionów i z każdym z nich powiązał jakieś problemy – czasem typowe dla danego regionu, czasem dla całego kraju. I tak zaczniemy od Sycylii mierzącej się z bezrobociem, napływem uchodźców i ucieczką miejscowych, przez Kampanię i mafię, Toskanię i nadmierną, nieprzynoszącą lokalnej społeczności korzyści turystykę, położoną na uboczu Apulię (w końcu zrozumiałam, dlaczego tak ciężko mi było poruszać się po tym regionie pociągiem… 🙂 ), aż po Lombardię, przy której Mazzini ciekawie opowiada o polityce, seksskandalach i przedmiotowym traktowaniu kobiet. Jak widać, przekrój tematów jest spory i choć oczywiście autor opowiada tylko o wybranych rzeczach i regionach, z reportażu wyłania się inny, nieznany większości turystów obraz Włoch. Bardzo podobał mi się dobór tematów, rozmówców, sposób opowiadania historii – naprawę sporo się z tego reportażu dowiedziałam, świetnie mi się go czytało i szczerze polecam! 🙂

Przeczytane: 28.03.2025
Ocena: 8/10